De kans is groot dat dit mijn langste treinreis ooit wordt. De Howrah Mail Express zal mij de komende 29 uur van Zuid-India naar Noord-India brengen. Het is een gigantische afstand, denk aan een enkeltje Amsterdam – Rome.

Zelfs in de hoge klasse waarin ik reis is het ’s nachts ontzettend rumoerig. Af en toe kruipt er een kakkerlak over de wand en het venster van de airconditioning blaast haar gerecyclede lucht in een continue stroom mijn kant op. Maar ik heb in deze klasse gordijnen en hiermee knutsel ik een geïmproviseerd eilandje voor mezelf. Ik voel me al snel thuis. Plots begrijp ik niet dat ik vaak vol ongeduld het korte traject Leiden – Den Haag HS heb uitgezeten. Uiteindelijk lees ik anderhalf boek uit en de tijd vloog voorbij.

Hoewel mooi is het landschap van India ook verschrikkelijk vervuild, ik kan het niet anders omschrijven. Professionele afvalverwerking lijkt niet te bestaan, dus mensen gooien ’s avonds vaak zelf hun afval op een klein vuur. Ik was dan ook verbaasd dat de trein een prullenbak had. Toen ik tijdens de reis naar het toilet moest kon ik mijn ogen niet geloven. De schoonmaker trok de afvalcontainer uit zijn constructie en gooide deze zonder pardon leeg uit de rijdende trein, zo het landschap in. Ik wist niet hoe ik moest reageren dus ik heb maar hardop gelachen.

Na dertig uur ben ik in Noord-India aangekomen. Kolkata (of Calcutta) is de derde grote stad van dit land en 80 kilometer verwijderd van Bangladesh. Het is vier uur ’s nachts en ik heb geen flauw idee waar ik ben. Zelfvertrouwen is het sleutelwoord in veel situaties, ook als je midden in de nacht alleen over straat loopt. Echter rijmt die grote backpack op m’n rug niet zo met deze zelfverzekerdheid.

Alle hotels blijken ’s nachts gesloten te zijn, ik besluit voor de brandweerkazerne te gaan zitten. Gek genoeg heb ik mij nog nooit onveilig gevoeld in India, de vele zwerfhonden hier en de sporadische rat die de straat over steekt maken me hooguit wat zenuwachtig.

Ik weet niet hoe lang ik moet wachten, maar de huizen krijgen al wat meer kleur. Het wordt licht buiten. De stad komt langzaamaan tot leven en ik kijk mijn ogen uit. Af en toe komt er een fietser voorbij met achterop minstens 40 levende kippen vastgebonden. Dan gaat er plotseling een loeiharde sirene af in de kazerne. In mijn ooghoek verschijnt een jonge brandweerman, hij komt rustig aangelopen: “I think it’s time to move now”. 

Met de groots mogelijke glimlach loop ik naar de hoek van de straat, ik bestel een chai en laat het allemaal over me heen komen. Ik was dan eindelijk in Noord India, een nieuw hoofdstuk in het avontuur. Het is inmiddels bijna 7 uur ’s ochtends en ik vervolg mijn zoektocht naar een hotel. Reis website TripAdvisor is meedogenloos met zijn sterren. Ik bevind me in Sudder Street, het zou hier overdag krioelen van de backpackers. Het budget van de rugtastoerist, of het gebrek daaraan, heeft volgens de vele recensies zijn weerslag op de hotels in deze buurt. Bedbugs, vies lakengoed en afgebladderde muren zijn eerder regel dan uitzondering.

Ik slenter door de straten met m’n zwarte Fjällraven backpack.  Moe ben ik ondertussen niet meer. Alle hotels zitten vol maar ik verbaas mezelf met een gevonden stuk optimisme… want als alles vol zit moet ik hier vast en zeker een hoop soortgenoten tegenkomen. Ik bestel tenslotte maar een ‘Big breakfast’ bij een op backpackers georiënteerde toko. Na het nuttigen van de slechte imitatie van een ontbijt raak ik in gesprek met een Engels meisje. Ze wist toevallig dat er in haar guesthouse net een kamer was vrijgekomen. Ik check-in en ga slapen, ik was inmiddels al bijna 34 uur onderweg.

Ik slaap de hele middag en word tegen de avond wakker. Draaierig strompel ik mijn hotel uit, mijn bloedsuikerspiegel is natuurlijk hartstikke laag. Ik ga op zoek naar een restaurant terwijl alles langs me heen flitst. Dit zijn de enige momenten dat ik sacherijnig ben. Ik bestel vers mangosap, koffie en wat muesli, ik besluit net te doen alsof dit m’n ontbijt is. Een moment later gaat er schuin tegenover me een ogenschijnlijk zeer autistische jongeman zitten, zo iemand die steevast een stuk baard niet scheert en daardoor een klos haar op z’n nek heeft zitten waar Rapunzel jaloers op zou zijn. Na zijn milkshake staat hij weer op, ik zie grote bergschoenen met dikke zwarte sokken. Of ze van wol zijn of niet maakt niet zoveel uit, het is allebei absurd in dit klimaat. Ik bestel nog een zwarte koffie om het af te leren. Hij snel-wandelt het restaurantje uit. Interessant.

Toen ik 17 was had ik er al een hele hoop sporten opzitten. Voetballen kon ik niet echt, dus op m’n negende leek basketbal me een mooi alternatief. Dit kon ik natuurlijk ook niet, maar hier werd ik in ieder geval niet op elk pleintje mee geconfronteerd. Drie jaar later mocht ik eindelijk stoppen. Ik houd niet zo van verplichtingen, die twee trainingen plus westrijd elke week hingen als een blok aan m’n been.

Na een kampeervakantie in Frankrijk, waar ik trouwens de ziekte van Pfeiffer heb opgelopen, ben ik gaan volleyballen. De finesse en kundigheid van een sporter heb ik nooit gekend en eerlijk gezegd ook nooit gemist. De yell van mijn zaalvolleybal team was ‘foutje kan gebeuren’ en hiermee is denk ik alles wel gezegd. Toen de eerste paar maanden verstreken waren vond ik er geen flikker meer aan. Die bal in de lucht begon steeds meer gelijkenissen te vertonen met dat anker om m’n been. Ik ben m’n moeder nog steeds dankbaar dat ik mocht stoppen met sporten toen ik 16 was en ik ben Onze Lieve Heer dankbaar dat mijn stofwisseling zo snel is dat Diabetes Mellitus type 2 nooit dichterbij kwam dan m’n dikke buurjongetje van vijf huizen verder…

Ik ging kortom graatmager, maar vrolijk door het leven. Af en toe rende ik een rondje in Den Haag. Dat rennen kon ik wel met m’n 62 kilo, het leek me toen meer een kwestie van volhouden dan echt zware inspanning. Die jaren werkte ik bij New York Pizza en hier ontwikkelde ik mijn liefde voor mensen die anders zijn dan ik. Ik werd al snel liefkozend  ‘gekke VWO’er’ genoemd en ik reed daar op te snelle brommertjes tussen de straatschoffies van Rijswijk. Ik had werkelijk helemaal niks met ze gemeen behalve een brommercertificaat en het salarisstrookje. De eerste maanden waren dan ook zwaar vertoeven. Toch kregen ze respect voor me. Ze waren in zekere zin een stuk volwassener dan mijn klasgenoten, maar ook een stuk dommer. Dat laatste kan me trouwens niks schelen, maar het mag best gezegd worden.

Op een willekeurige zaterdag in 2008 ging ik voor de eerste keer naar Het Paard in Den Haag, deze uitgaansgelegenheid zou later een belangrijk decor vormen van mijn leven als adolescent. Ter illustratie: zij kwamen aangereden op een opgevoerde scooter met een fles Bacardi in de hand, waar ik de fiets van m’n moeder met haar knalrode fietstassen had geleend. Ze waren me continu aan het plagen die avond, maar tegelijkertijd deden ze hun uiterste best om mij op m’n 16e binnen te krijgen. Ik heb een hoop geleerd de jaren dat ik daar werkte. Ik heb zelfs met één van die gasten gevochten, kun je je dat voorstellen? Toen ik ze uitnodigde voor een feestje bij mij thuis in Den Haag kwamen er twee werelden samen. Beneden zaten mijn collega’s peuken te roken en zoveel mogelijk te zuipen, waar boven mijn vrienden van het gymnasium worstelden met de naweeën van de puberteit. Het mengde totaal niet, het waren twee grote klonten. Ik was de gelukkige die als een bezetene tussen beide groepen heen en weer rende. Ik hoorde later dat die gasten op de terugweg een kratje Heineken door de voorruit van een auto hadden gegooid.

Ik ben gevormd door de New York Pizza, maar dan doel ik ironisch genoeg niet op m’n omvang.

Zij waren continu aan het sporten en eten. Stiekem werd de tonijn bestemd voor de Pizza Tonijn gejat en achterin de zaak naar binnen gewerkt. Die grote armen deden me allemaal niet zoveel, ze werden er in ieder geval een stuk lomper van. Toch sloeg ergens deze vlam ook op mij over. Ik schreef me samen met mijn oudere broer in bij ‘de Kneet’ in Den Haag, een sportschool vol bodybuilders. Anabolen steroïden en rauwe eieren, het was en is echt zo’n plek. Ik ging aan de slag! Bankdrukken, optrekken, biceps… de hele mikmak. Ik sloeg in de eerste 5 maanden geen training over, uiteindelijk dwong kerstmis mij om een week niks te doen. Ik had na 17 jaar eindelijk een sport gevonden die ik leuk vond, ik gaf me er helemaal aan over. Elke avond een halve kilo kwark, moeder moest extra koken en ik hoopte elke keer dat de wijzer van de weegschaal naar boven zou uitslaan.

Ik at en at en dronk jaren achter elkaar minimaal één, maar vaak twee, liter melk per dag. Tot grote verbazing van mijn omgeving hield ik het vol en bleef de sportschool ook na de overgang naar de universiteit een obsessie. Ik zat altijd met mijn zak brood en 1.5 liter pak Campina in de collegezaal. Ik kwam kilo’s aan en ik weet niet of iedereen het mooi vond, maar ik baarde er in ieder geval opzien mee. Ik merkte ook gauw dat ik zelfverzekerder werd en er een stukje gezond narcisme naar boven kwam drijven. Op het moment dat ik bijna 100 kilo kon bankdrukken met mijn 75 kilo moest ik ermee ophouden, ik ging een jaar bestuur doen. Maar dit komt wel weer. De hamvraag na dit stuk: ben ik nu een sportman?

Nee natuurlijk niet. Ik ben gewoon een narcistische zak schijt die eindelijk plezier heeft gevonden in lichaamsbeweging. Het is verslavend en de endorfinen zijn altijd meer dan welkom. Het waren en zijn de beste jaren van mijn leven.

Dankzij de treinreis had ik al ruim twee dagen niet normaal bewogen. Ik besloot op mijn eerste avond in Kolkata naar een sportschool op zoek te gaan. Ik verwachtte er niet veel van, een land met 77% van haar inwoners onder de armoedegrens heeft meer behoefte aan voedselbanken dan aan sportscholen. Maar niks is minder waar, ik vond er meerdere in een straal van 1 kilometer rondom mijn hotel.

Hier binnen ruikt het naar een mengsel van ammoniak en zweet, de dumbells zitten gevaarlijk los en het is een onwijze rotzooi. Maar op aarde is een kilo een kilo, dus ik vermaak me wel. Het zweet gutst uit m’n poriën en na anderhalf uur begin ik de eerste symptomen van zelfmedelijden te krijgen. Het is echt heel warm, maar ik vind het heerlijk. Het is een ondankbare sport. Het moment dat je een week niks doet neemt de spiermassa zichtbaar af en de kracht laat niet veel langer op zich wachten. Maar ik kwam er na maanden achter dat je spieren over een nog onbegrepen geheugenfunctie beschikken. Je kunt jaren stoppen met trainen, maar zodra je weer begint heb je alles binnen drie maanden weer terug. Je kunt dus spreken van een investering.

Voldaan en met spieren vol vocht kwam ik de sportschool uit. Na deze eerste dag wist ik al zeker dat Kolkata een stad voor mij was.

DEEL TWEE

Dagen zijn verstreken na deze eerste dag en ik heb opnieuw een hele hoop beleefd. Als jullie het goed vinden neem ik jullie mee, ik beloof dat jullie voor het donker weer thuis zijn.

Ik zie dat het blauwe rietje zich omhoog worstelt in het Coca Cola flesje. Het opstijgende koolzuur helpt graag een handje mee. Het stukje plastic gedraagt zich als een goudvis in een te klein aquarium en dankzij de ribbels staat z’n kop 45 graden gebogen. Dan neemt mijn buurman een slok en is alles voor niks geweest.

Ik hang met mijn hoofd boven een bak met muesli. Ik zit in een Spaans eetcafé. Het is inmiddels de vijfde keer dat ik hier ontbijt, ik snap zelf eigenlijk niet zo goed waarom. De porties zijn klein en behalve een rek met tweedehands kleren is er niets dat de boel wat gezelliger maakt. Ik bestel elke keer hetzelfde : twee toasts met ei, een glas pineapple juice, muesli met yoghurt en een mok met, godzijdank, filter koffie. Vandaag was de muesli op en kreeg ik cornflakes. Het belooft een spannende dag te worden!

Vanmorgen stond ik op met mijn eerste kater in maanden. In combinatie met die ventilator was mijn bek gortdroog. De meeste flessen water naast m’n bed waren op en ik heb mezelf tenslotte maar met moeite naar de gemeenschappelijke douche gesleept. Ik had vier bier op, mijn studententijd is toch echt voorbij. Ochtenden zoals deze moeten jullie allemaal bekend in de oren klinken… Je wilt en kunt nergens heen door je huidige toestand, maar je vergaat van de honger dus langer in bed blijven liggen is geen optie. Thuis in Leiden zou ik het vier dagen oude brood herkauwen totdat het zacht genoeg is om door te slikken. Maar zover ik wist lag in deze hotelkamer geen oud brood en behalve 6 kauwgompjes á 2 kcal had ik geen andere optie dan mezelf te vermannen.

Nu zit ik dus naar het rietje te kijken van m’n Spaanse buurman. Het schrijven op dit blog is geweldig. Ik vertelde het gisteren aan mijn vader, een kunstschilder met een kapotte computer. Hij had nog niks kunnen lezen maar ik vertelde hem met een brok in mijn keel dat ik het schrijven minstens zo gaaf vind als de hele reis.

Ik ben nog aan het leren en ik heb het gevoel nog voorzichtig te schrijven, zonder scherpe randjes. Maar Mick Jagger begon ook niet met Sympathy for the Devil en ik zal allereerst de basis moeten beheersen. Mijn vader vergeleek het als schilderen met stroop ; iedereen vindt het mooi en lekker, maar het heeft geen eigenheid. Ik bedacht me dat het daarnaast ook afgrijselijk zou plakken.

Ik wil al jaren schrijven maar los van wat verjaardagsuitnodigingen en verdwaalde liefdesbrieven ben ik nu eindelijk begonnen. Het is een reis op zich. Ik wil jullie, jou dus, heel erg bedanken voor het lezen. Zonder de positieve reacties had ik niet het vertrouwen gehad om er mee door te gaan. Dankjewel.

Ik begin me al thuis te voelen in deze stad. Dit proces wordt uiteraard versneld door bij dezelfde tentjes te eten, dezelfde routes te lopen en steevast alle bekende gezichten te groeten. Zo was ik op een van de eerste dagen op weg naar een groots wit monument. Het was een flink stuk lopen, maar toen ik er bijna was werd ik tegengehouden door een pot volleybal. De regen viel met bakken uit de hemel maar ik heb twee uur lang meegespeeld tussen de Indiërs. Ik was doorwerkt, maar het was een geweldige ervaring.

Ik kwam er al gauw achter dat mijn hostel vol zit met mensen die om 05:00 opstaan en de hele dag aan het werk zijn; vrijwilligers. Overdag zie je ze dus niet. Ik krijg niet zo goed vat op ze, iets dat ik niet gewend ben bij mensen. Misschien voelen ze zich superieur door dat filantropische gedoe, ik draai me om vijf uur ’s ochtends in ieder geval nog een keer om in bed. Op dag drie ontmoette ik Chris, een Amerikaan uit San Francisco. We hebben drie volle dagen met elkaar opgetrokken, het was fijn om weer eens samen met iemand te zijn.

Ergens in de straten van Kolkata ontmoetten we twee Indiërs die ons met trots hun stad lieten zien. Het grote ijzeren gestalte dat de rivier oversteekt moet een van de drukste bruggen ter wereld zijn, ik geloof het allemaal wel. Onder diezelfde brug was het een drukte van jewelste dankzij een kleurrijke bloemenmarkt.

De volgende dag gingen we samen met dezelfde Indiër een lokale trein in. Als opgepropt vee bewogen we ons naar een dorp ver hier vandaan. In principe was het overal ver vandaan, want er was niks. Het leek in niets op de grote stad. In een klein huisje hebben we op de grond gezeten en in alle rust naar een Bollywood film gekeken.

Op de laatste dag, gisteren, slenterden we wat doelloos rond. Zijn gezicht zat vol witte plekken dankzij de regen en zijn anti-zonnebrandcrème. Ik maakte de hele dag flauwe kut grappen over Amerika en ik stopte om de vijf minuten om een foto te maken. Maar hij vond het allemaal prima. Hij was een goede reisgenoot.

We eindigden in Maidan Park, één van de grootste stadsparken ter wereld. Behalve een ijscoman was het daar leeg om twee uur ’s middags. We besloten een joint te roken en ik omarmde de inmiddels teruggekeerde warme zon. Tot mijn ongenoegen stroomde het park een paar minuten later vol met kinderen met cricket bats. Chris wilde per se meespelen en ik wilde per se lezen, het was een ideale situatie.

Helaas stonden er binnen afzienbare tijd allemaal kinderen om me heen. “Jooo Speedboot” zei er een, is dat niet geweldig? Geef ik onbedoeld Nederlandse literatuurles in India. Tussen bladzijde 40 en 56 ben ik veertien keer op de foto geweest, afwisselend met of zonder zonnebril; zij mochten het allemaal regiseren en ik vond het best. Op de achtergrond schalde Tom Petty and the Heartbreakers uit m’n telefoon en ik kon me prima concentreren in de drukte. In Leiden zat ik zomers graag voor de deur om de kilo’s stof voor m’n tentamens door te nemen. Zo was studeren nooit een crime en op gegeven moment werd ik aardig efficiënt. Het was overigens ook mijn grote middelvinger naar iedereen die dacht dat ik ADHD had.

Ik lees hier veel. Mijn lievelingschrijver is een Franse auteur: Louis-Ferdinand Céline. Zijn boeken zijn zwart en gemeen maar de zinnen zijn zo prachtig, het is kunst. Hij besloot ten tijde van de tweede wereldoorlog een aantal anti-semitistische pamfletten te schrijven. Sindsdien heeft een groot deel van de wereld een hekel aan hem. Maar hij had een hekel aan de hele mensheid, niet alleen aan Joden. Ik ben blij dat ik alleen een hekel heb aan paarden.

Ik leef hier in een zeker isolement, ik heb geen idee wat jullie willen lezen en wat aanspreekt. Vandaar dat ik heb besloten een tweetal polls te maken. Om mezelf meer vrijheid te geven ben ik van plan een verhaal te schrijven, los van alle ervaringen en ontmoetingen in India. Ik kan er uitgebreid de tijd voor nemen en er iets moois van proberen te maken. Dankzij mijn opvoeding ben ik nogal een open boek, dit is wellicht een troefkaart voor het schrijven.

Het stemmen is geheel anoniem. Bij de volgende blog post krijgen jullie de uitslag!

foto’s staan onder de polls