Het klinkt romantisch, maar ik heb al mijn verantwoordelijkheden thuis achter gelaten. Ik kan hier letterlijk doen wat ik zelf wil, ik ga elke dag uit eten en er is ’s avonds niemand die me vraagt wat ik heb uitgespookt. Ik kan dan ook prima een week lang op bed Sudokus liggen oplossen.

En thuis is er tijd. Hier is er geen tijd.

Ik werd vroeg wakker vanmorgen, nat van het zweet. De hotelkamer zonder uitzicht bevindt zich op de zesde verdieping, ik beeld me in dat alle warmte van beneden zich heeft opgestapeld in dit kleine kamertje. Het gezoem van de ventilator op het plafond is zo luid en monotoon dat het alle andere geluiden van de stad maskert. Ik vraag me af hoeveel rondjes dat ding al heeft gedraaid. Laatst was ik in een museum over Gandhi, toen ontplofte er een ventilator. Na de schrik vond ik het leuk, maar ik vertrouw die dingen nu wat minder.

De man bij de receptie zei gisterenavond dat ik geluk had, want tijdens mijn verblijf speelt zich een groots festival af in Madurai. Ik bedacht me dat ze in India net zoveel festivals blijven organiseren totdat iedereen een geluksvogel is. Maar de beste man had gelijk, het is druk op straat!

Ik had de Lonely Planet er uitgebreid op nageslagen en ik wist precies waar ik ging ontbijten, het is jammer dat deze plannen altijd direct mislukken zodra ik over straat loop. Werkelijk, je krijgt onderweg van alles aangeboden: rikshaw ritjes, zijden sjaals tot meerdaagse dagtours. Het is alsof je in je eentje met twee zichtbaar lege boodschappentassen over de drukbezette Haagse markt loopt.

Een man wijst me ongevraagd de weg naar de Meenakshi Amman tempel, de duizend jaar oude schat van Madurai. De man heet Krishna en met wijzen kom je in een stad zoals deze niet ver. Hij besluit zelf om wel even mee te lopen. Ik geef me eraan over, iets dat ik inmiddels gewend ben te doen in India. Alles over je heen laten komen en meedeinzen, anders overleef je het niet.

Hij is begin 50 en maatschappelijk werker hier in de stad. Het is me natuurlijk allang duidelijk dat we ‘zijn route’ nemen naar de tempel. En een ogenblik later zit ik inderdaad bij de kleermaker op een krukje. De zaak is van zijn familie en ik heb vast wel iets nodig. Ik moet wel toegeven dat de winkel pal naast de tempel staat. Intussen heb ik nog steeds geen ontbijt op, maar ik kan wel een linnen overhemd gebruiken. Het afding-circus gaat van start en na mijn troefkaart, ik ben tussendoor even gaan eten, heb ik voor weinig geld een overhemd op maat. Ik wist toen nog niet dat ik het hemd drie keer zou moeten verstellen; slimfit en India duurt nog wel even denk ik.

Allebei tevreden staan Krishna en ik buiten. De tempel is inmiddels dicht en dat grote festival bij de rivier is nu veel te warm voor me, zegt hij in alle eerlijkheid. Hij vertelt me dat ik beter naar mijn hotel kan gaan. Waarschijnlijk was mijn blik zo oprecht verbaasd na het horen van zijn verhaal dat hij zich bedacht. Hij vond me wel aardig, hij bracht het als een mededeling. Of ik niet met hem mee wilde, dan mocht ik met zijn familie de jaarlijkse bruiloft van de Hindu goden bij het water aanschouwen.

Krishna en ik waren nu dus vrienden. Samen met zijn buurman, zelfde leeftijd maar met een stuk moeilijkere naam, gingen we op pad naar het festival. De families van de twee mannen bleken al vertrokken te zijn. Wij hoefde hen alleen nog maar even te vinden. Het werd een geweldige middag. Het festival was groots en op elk stukje schaduw werden jongens en mannen op religieuze wijze kaal geschoren met een mes. Zodoende was een groot deel van de stad bezaaid met gitzwarte artefacten; overal op straat lag haar. Buurman en buurman lieten me geduldig de stad zien en om half een ’s middags gingen we een zwaar verduisterde louche ruimte in om whisky te drinken. Ik zag toen pas dat ik met twee alcoholisten te maken had, iets dat ik wel kon waarderen. Ik geef toe, het haalt de scherpe randjes van de dag af. We stopten hierna nog twee keer. Ik begreep dat de zoektocht naar kinderen en kleinkinderen inmiddels was opgegeven.

Bij thuiskomst en drie whisky’s later was vrouwlief woedend op onze Krishna. Ze spreken Tamil dus ik begreep er geen fuck van, maar zoveel was al duidelijk. Het alles was wat gesust na de gezamenlijke chai. Ik maakte nederig kennis met de zonen, dochters en kleinkinderen. Ze wonen in een klein huisje met enkel een woonkamer en keuken. Ik gok dat het alles bij elkaar zo’n 20 vierkante meter beslaat. Op gegeven moment werd de kleinzoon van 9 op pad gestuurd om sigaretten te halen. En nee, ik hoefde er geen.

Jullie kunnen je vast voorstellen dat die wereldberoemde tempel tegenviel na al deze gebeurtenissen. Al met al was Madurai een middelgrote stad in Zuid India die vast en zeker bij niemand op de bucketlist stond. Maar ik had genoten en stapte tegen middernacht voldaan de trein in.

Een vriend zei het al tegen me: ik ben een beetje een luxe paardje. Enig kind, wat vrouwelijke trekjes en mijn kamer in Leiden heeft meer weg van een kunststudio dan een studentenkamer. Ik zal mezelf nog wel tegenkomen daar in India. Ik ga er nu niet teveel over uitwijden, maar ik vind dat ik het best goed doe. Uitzondering is mijn telefoon en de Vodafone simkaart die me samen verzekeren van een continue 3G internetverbinding.

Zo zoek ik continu dingen op internet op, boek ik mijn eigen treintickets en ben ik op sommige dagen beter op de hoogte van het nieuws dan de gemiddelde medewerker van het ANP; als je op reis bent is er nu soms eenmaal niet zoveel te doen. Ik wist dan ook precies hoeveel uur vertraging de trein had waarin ik me bevond. Het onorthodoxe 05:00 zou het schappelijke 07:00 worden en ik verzette vrolijk mijn wekker.

Toch keek ik ’s nachts om de zoveel tijd op Google Maps om het blauwe bolletje te zien verspringen. U raadt het al, ergens rond 06:00 stond het bolletje precies op plaats van bestemming. Ik zag tegelijkertijd door het raam dat de trein langzaam reed en ik was direct klaarwakker. Ik sprong van het hoogste bed naar beneden, zocht paniekerig naar het sleuteltje van het slot en maakte zo snel mogelijk mijn backpack los. Met al het geweld maakte ik onbedoeld mijn reisgenoten wakker (maar dit is India, dus ze zijn niets anders gewend) en sprong ik gelukkig net op tijd op blote voeten de trein uit. Toen ik mezelf na een paar minuten verzekerd had dat ik niks had achtergelaten in de coupe kreeg ik pas in de gaten dat de trein afremde en nog uitgebreid zou stoppen op dit station, alle haastige paniek was dus voor niets geweest. Gelukkig had ik m’n schoenen nog.

Ik was aangekomen in Pondicherry, een staat en stad welke tot 60 jaar geleden nog bij Frankrijk hoorde. Ik waande me in Europa, werkelijk. Het was schoon, de straten waren breed en ik zou de komende dagen ontbijten met croissants en stokbrood.

Ik huurde een fiets en reed fluitend naar m’n surflessen. Ik sprak hier en daar wat Frans en ik was me continu volledig bewust dat ik zo’n plek als deze niet meer tegen zou komen. Ik bedoel, zelfs de straten hadden Franse namen!

” PONDICHERRY WILL NOT BE THE SAME WHEN YOU LITTER “

Levensgrote borden met zulke teksten stonden verspreid door de stad. De inwoners, waaronder veel Fransen, weten maar al te goed dat dit een bijzonder stukje India is.

In 1968 is hier in de buurt een internationaal township opgericht met een hele rits aan ideologieën die er aan ten grondslag liggen. Men heeft er geen geld, geen eigendommen en ook geen religie. Het spirituele viert hoogtij en in het midden van het dorp, genaamd Auroville, staat een gigantisch grote gouden bol met daarin ’s werelds grootste glazen kristal. De bol is het middelpunt van het township en dient als meditatieruimte. Ik vond het allemaal maar niks. Mijn hotel had eenzelfde soort insteek: op elke muur stonden leuzen en spreuken die het leven beter zouden moeten maken. Ik mocht absoluut geen alcohol drinken, moest voor half elf ’s avonds binnen zijn en toen ik vroeg naar een aansteker om m’n heroïne-naald te ontsmetten keken ze me boos aan.

Madurai was chaotisch, levendig en smerig maar Pondicherry was precies het tegenovergestelde. Ik moest hier oppassen dat de dagen niet onopgemerkt voorbij gleden. Nadat ik na weken weer mijn eerste biefstuk op had besloot ik daarom dat het wel weer genoeg was, ik vervolgde m’n reis een dag later met de plaatselijke bus.

Ik was aangekomen in Mamalapuram, het Renesse van de oostkust. Het dorp aan zee is twee uur verwijderd van verreweg de grootste stad van het zuiden, Chennai. Ik vond een idyllisch hotelletje op het strand en maakte me klaar voor een reuze sociale dag.

Het dorp bleek uitgestorven. Het had veel weg van een verlaten stadje uit een Amerikaanse Western film. In plaats van klapdeuren waren er gesloten ijzeren rolluiken en de  rondwaaiende stukken stro hadden plaatsgemaakt voor wat ‘handgemaakte souvenirs’. De trekpleister van Mamalapuram was de Sea Shore Temple, maar zelfs de pier van Brighton ligt er beter bij. Ik ben de zee in gedoken en ik heb de hele middag geslapen. Ik was zelfs de enige in mijn hotel. Het was een desillusie!

Chennai heb ik al aan jullie voorgesteld, het is een hele grote stad. Het is het Detroit van India met al haar autofabrieken en er hangt continu een laag smog. Ik was al snel verliefd op Chennai want er gebeurde continu van alles en er hing een heerlijk melancholisch sfeertje.

Ik besloot naar de kapper te gaan en na afloop ging ik in op een uitnodiging van twee Indiase dames, ze namen me mee naar de bioscoop. India produceert jaarlijks ontiegelijk veel films en het is lang niet allemaal Bollywood. Ik was nu in de streek waar ze Tamil spreken, dus hier heet de filmindustrie ‘Tollywood’. Geen grap en de film was van uitstekende kwaliteit.

En zelfs in Indiase bioscopen gelden andere etiquette. Voordat je de zaal betreedt staan er mannen voor je klaar om je bril op te poetsen en het is zowat verboden om je bak popcorn op de grond te zetten. Maar het houdt hier niet op, want toen de film was gestart begonnen de dames naast me loeihard te gillen. Het was werkelijk heel naar, maar het hoorde erbij. Ik heb uiteindelijk drie uur naar een romantische komedie gekeken en zelfs zonder ondertiteling was het goed te volgen, de dame naast me had de film al twee keer gezien en gaf af en toe de nodige hints.

Toen ik tegen tien uur ’s avonds de bioscoop weer uitkwam, sloeg de warmte om me heen. Ik waande mij opnieuw in de film, het decor was vrijwel gelijk en hier buiten was alles nog scherper dan op dat doek. Het was een hele maffe realisatie.

In het koude Ooty waar ik al eerder over schreef hebben Wietske en ik drie jongens uit Chennai ontmoet. Mijn bezoek aan deze stad was mede te danken aan hen. Het waren bijzondere gasten, intelligent en goed sociaal . De een had zijn goed betaalde baan verlaten om in de filmindustrie te gaan werken, de ander was designer bij Renault. Ik grapte dat Renault ook wel een nieuwe ontwerper kon gebruiken.

Met hen dronk ik voor het eerst sinds weken weer bier en het contact voelde ontzettend vertrouwd. Gek omdat ik ze pas één keer eerder had ontmoet, maar tegelijkertijd begrijpelijk omdat ik nu eenmaal helemaal niemand had.

Dit was net en ik zit inmiddels half aangeschoten op het station te wachten op m’n trein. Ernest is op weg naar Noord India, een treinreis van dertig uur.