De afgelopen weken stonden in het teken van Afscheid. Met een hoofdletter, want hoewel ik maar 6 maanden weg ben, voelt het als een veel langere periode.
Het begon met een mand mandarijnen met bijpassend afscheidsbriefje bij de trombosedienst en het eindigde met een snikkende moeder en gespannen vader bij Schiphol.

Mijn vriendin is de eerste vier weken mee. Dat is onwijs fijn, want zodoende kunnen we in alle rust afscheid nemen. Dapper van haar en lastig voor ons. Met een mandje mandarijnen en wat tranen gaan we dit niet redden.

Amsterdam-München voelde als een ritje op de fiets, het was ook het eerste moment sinds de avond ervoor dat ik weer kon eten. Als thuishaven van Lufthansa en Germanwings hing er die dag een aparte sfeer. Om 10:32 de dag ervoor werd het contact verloren met de Airbus 320. Afgelopen dagen is het verloop van het ongeluk en de levensloop van de co-piloot op alle media te volgen. Op de luchthaven van München werd er een minuut stilte gehouden. Mooi gebaar en bijzonder om te zien hoe zo’n dynamisch bolwerk even tot stilstand komt.

De piloot verzekerde ons van een veilige vlucht en daar gingen we. Twaalf uur lang tussen allerlei Indiërs en wat zakenlui op weg naar ‘Mother India’.

Ik moet jullie bekennen dat ik op alles was voorbereid. Bij aankomst in Mumbai zou ik worden overvallen door een overweldigende hitte, zo erg dat mijn hart zou moeten vechten om elke slag. De touts zouden mijn backpack willen dragen en de stank zou zo indringend zijn dat ik mijn neus zou afzweren.

Het viel mee. De eerste dag in Mumbai viel ook mee. Als ik eerlijk ben viel het me zelfs een beetje tegen. Ik was door velen gewaarschuwd en ik had me voorbereid op het ergste. Maar het kwam maar niet en alle obstakels die inherent bij India horen en die ik zou moeten overwinnen stonden in ieder geval niet in Mumbai. Heb ik mijzelf dan zo goed voorbereid? Ik weet het nog steeds niet, maar als zelfs gerenommeerde websites zoals travelindependent.info India “the epitome of Asia and all travel but damm hard work” noemen, dan komt het vast nog. Mogen jullie me straks uitlachen, goed?

Maar het is dus geweldig. De warmte voelt letterlijk en figuurlijk als een warme deken en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Vrijwel iedereen spreekt Engels en contact met de lokale bevolking is vanzelfsprekend. Het is een hele mooie en drukke stad met een hoop prachtig oude gebouwen. De gevels hier zijn mooier dan van het stadhuis van Lenferink.

Toen we Mumbai gingen verkennen stonden wat jongetjes wat uitdagend naar ons te kijken, waarna één van hen op ons afstapte. Hij wilde niet mijn camera, vriendin of geld… Hij wilde graag een foto van hemzelf met mij! Dat kunstje heeft zich die dag zo’n vijftien keer herhaald. Bij een groot bankkantoor werden we binnen gevraagd voor een kop chai (Indiase thee met melk en honing, Pickwick eat your heart out) en goede gesprekken. Na afloop kreeg ik allemaal tips en telefoonnummers mee. Kortom, erg gastvrij en de Indiase mensen zijn trots dat we in hun land op bezoek zijn.

Het land is ook ontzettend fotogeniek..ik ga de komende 6 maanden heel veel foto’s maken en ik hoop dat ik deze kunst wat beter onder de knie krijg.

Op moment van schrijven zit ik op op het balkon van mijn hotel kamer in Palolem, Goa. Goa is het Indiase vakantieoord dat elk jaar miljoenen toeristen trekt. Toen we er eergisterenavond aankwamen vond ik het dan ook maar niks, dat toerisme doet natuurlijk af aan de ‘India experience’, wat dat ook mogen zijn. Ik verzwijg voor jullie dat ik afgelopen twee dagen ziek op bed heb gelegen. Ik ga nu richting strand, jullie horen snel van me.

Luchthaven van München

Cricket om 02:00, vanuit Taxi van luchthaven naar hotel

Met dit gebouw vele anderen Kleur Indiase toeristen in Mumbai

The Gateway of India

Fans in yellow selfie maar dan anders In mijn volgende bericht zal ik jullie verder verblijden.